Yarın sabah uyandığımda bu satırların beni yaşlı bir kadın hissettireceğini biliyorum. Saçmaladığım her cümlenin sonunda yine seni düşüneceğim. Umutlanmak için aradığım bütün bahaneleri birkaç gerçek yere serecek ve yine kendimi sorgulayacağım bir iç çekişle.Bir şarkı olamamak senin dudağında, aklının odalarını dolduramamak gözlerimle, yine ağır gelecek.

Şekersiz bir kahve içiyorum .. İyi geliyor mu gerçekten yalnızlığa, bilmiyorum. Çok yalnız, çok yazık bir kadın olmak için gerekli mi, bilmiyorum.

Film izliyorum. Filmde anladığım tek şey, yaralarıma dokunuş biçimi gerçek .

Şarkı dinliyorum. Şarkılar seni söylüyor senin gibi bakıyor. Herşey herkes seni hatırlatıyor. Bu kadar yakın hissederken seni,kilometreleri aşan bir şey var aramızda.

 Sana bu kadar yabancı olmak tüketiyor beni.

Tükeniyorum ve biliyorum,

 Uzağız , düşlerinde beni düşlemeyecek kadar uzak...

 Yaşamadığımız o kadar şeye rağmen, hayallerle bir gece yarısı daha. Gözlerim düşler büyütüyor şimdi. Küçücük senin için önemsiz bir anı saatlerce düşünmek gibi. Söylediğim sözleri içimden tekrarlamak ya da pişman olmak gibi.

Bilmiyorum, hiç gelmeden gitmişken nasıl bu kadar her şeyi oldun bu ömrün?